“ถ้าผมไม่เสียใจล่ะ?”

ท่าทีของฮาร์วีย์ ยอร์กไม่เปลี่ยนแปลงแม้แต่น้อย

ดูเหมือนว่าเขาไม่มีความต้องการที่จะเป็นเจ้าชายยอร์กอีกครั้ง

“อย่างนั้น ฉันจะทำให้แก...เสียใจที่ต้องเกิดมาบนโลกใบนี้!”

คำแต่ละคำของคุณย่ายอร์กที่พูดออกมาเป็นเหมือนมีดอันแหลมคม

“ความจริงแล้ว ฉันไม่เคยเห็นว่าแกเป็นหลานชายของฉันเลย สำหรับฉันแล้วแกเป็นแค่เครื่องมือเท่านั้น!”

“ไม่มีใครได้ข่าวของพ่อแม่ของแกตั้งแต่ที่พวกเขาไปที่ภูเขาคีล แกอยู่เพียงลำพังในตระกูลยอร์ก!”

“คือฉันเองที่เลือกแกและฝึกฝนแก แต่แกไม่ได้เชื่อฟังฉันเหมือนสุนัข…”

“ฉันยังให้แกดูแลรับผิดชอบตระกูลยอร์กและกลายเป็นเจ้าชายยอร์กผู้เป็นตำนาน!”

“แต่แล้วแกล่ะ?”

“แกท้าทายฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่า!”

“ตอนนี้ฉันเริ่มเสียใจแล้วล่ะ!”

“ต่อให้ฉันเลี้ยงดูหมาตัวหนึ่ง มันก็รู้ว่าควรจะรู้คุณใคร แต่กับแกทำไม่ได้!”

“สำหรับฉันแล้ว แกไม่คู่ควรที่จะใช้แม้กระทั่งนามสกุลของยอร์ก!”

โยนาธานได้ยินเสียงคำพูดของเธอดังสนั่นและกล่าวอย่างเย็นชาในอีกด้านหนึ่ง “ฮาร์วีย์ แกคิดว่าแกจะโค่นตระกูลยอร์กได้เหรอ? อย่าจิตหลอนสิ!”

“เมื่อสามปีก่อนแกยังทำไม่ได้!”

“สามปีต่อมาแกก็ทำไม่ได้เหมือนกัน!”