"ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างนะเวสติน"

แต่ถึงยังไงก็ตามใบหน้าของซีนเธียร์ก็ดูเย็นชา เธอรังเกียจคนที่ทำอะไรแบบนี้กับเธอเป็นอย่างมาก เกลียดคนพวกนี้มากกว่าอะไรทั้งนั้น

เธอมีความรู้สึกเหมือนกับว่าคนพวกนี้กำลังพยายามบีบบังคับเธอ

นี่เป็นงานเลี้ยงวันเกิดของเธอนะ เธอไม่ควรจะถูกรบกวนแม้แต่การแสดงความเคารพต่อเวสตินด้วยซ้ำไป

“คุณควรมอบอะไรทั้งหมดนี้ให้กับคนที่คุณรักนะ"

ซีนเธียร์พูดอย่างระมัดระวัง เธอพยายามจะทำให้เวสตินโต้แย้งอะไรไม่ได้

“ฉันมีคนที่อยู่ในใจฉันแล้ว

“เราคบกันไม่ได้หรอก"

เวสตินเป็นคนที่มีเกียรติมาก แล้วยังทั้งสูงและหล่ออีกด้วย...

แต่ยังไงก็ตามซีนเธียร์ก็มีคนที่เธอรักอยู่แล้ว เธอไม่มีที่ว่างสำหรับคนอื่นอีกแล้ว

สีหน้าของน้องสาวเวสตินแปรเปลี่ยนไปทันที

“ซีนเธียร์! เธอพูดอะไรแบบนี้เพราะความเขินอายไม่ได้นะ

“ผู้หญิงที่อยากเป็นแฟนกับพี่ชายฉันยืนเรียงแถวกันจากนี่ไปจนถึงมอร์ดูเลยนะ!

“ถ้าเธอไม่คว้าโอกาสนี้ไว้ เธอก็จะไม่มีโอกาสได้คบหากับผู้ชายอย่างพี่ชายของฉันได้นะ!”

ในทางตรงกันข้ามคำพูดของซีนเธียร์ไม่ได้ทำให้เวสตินสะทกสะท้านอะไรแม้แต่นิดเดียว

“โอ้ ซีนเธียร์! อย่าอายไปเลยน่า! ผมรู้น