รูเบิร์ตได้แต่ถอนหายใจด้วยความโล่งอกหลังจากคุกเข่าอยู่เป็นเวลานานสองนาน

เขาเงยหน้าขึ้นมองฮาร์วีย์พร้อมด้วยอาการตัวสั่นเทา

ทันทีที่เขาเห็นใบหน้าของฮาร์วีย์ เขาก็รีบก้มหน้าลงด้วยความหวาดกลัวอีกครั้ง

“ทะ...ท่านสบายดีไหมครับ”

ผู้ติดตามของเขาไม่มีความกล้าแม้แต่จะสบตากับฮาร์วีย์เช่นเดียวกับรูเบิร์ต พวกเขาทั้งหมดนั่งตัวสั่นเทาอยู่ที่พื้นด้วยอาการหวาดกลัวอย่างมาก

ฮาร์วีย์ตอบกลับอย่างใจเย็นว่า “ฉันสบายดีแต่เหล่าผู้คนจากประเทศของคุณนั้นช่างกล้ามาก”

“พวกเขากล้าที่จะบังคับให้ภรรยาของฉันขายรีเจนซี่ เอ็นเตอร์ไพรส์”

“แล้วพวกเขาก็กล้ามากที่มาทำเสื้อตัวโปรดของฉันสกปรก”

“ฉันควรจะคิดว่าเรื่องทั้งหมดเหล่านี้เป็นการที่ประเทศของคุณกำลังยั่วโมโหฉันอยู่หรือเปล่านะ?”

"ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ใช่อย่างนั้นแน่นอน! ท่านไม่สมควรโดนเช่นนี้! พวกเราไม่ได้ตั้งใจ! ไม่ได้มีเจตนาเช่นนั้น!”

รูเบิร์ตคร่ำครวญอยู่ที่พื้น เขาเต็มไปด้วยความรู้สึกหวาดกลัว

“ดินแดนพระอาทิตย์ไม่เคยตกดินไม่มีทางอนุญาตให้ทำเช่นนี้! ต้องมีเจ้าคนโง่ที่นี่ที่กำลังพยายามก่อความวุ่นวายอยู่แน่ ๆ !”

“ผมจะมอบความยุติธรรมให้แก่ท่านอย่างแน่นอน!”