Bumalot sa kanyang dibdib ang nakakadurog na kawalang pag-asa, na sinamahan ng hindi malilimutang sakit. Ngunit sa sandaling iyon, nawala siya. Sikolohikal, natalo siya. Sa pisikal, natalo din siya.

Inihanda niya ang kanyang sarili sa buong hapon, ngunit ang kanyang mga depensa ay gumuho tulad ng isang sandcastle na tinamaan ng paparating na alon. Sa sandaling iyon, siya ay natalo nang husto; ni isang onsa ng kanyang pagmamataas at dignidad ay naiwan.

Naisip niya sa kanyang sarili, ‘Sabrina, mas mahina ka kaysa anim na taon na ang nakalipas. Anim na taon na ang nakalipas, maaari ka pa ring tumakbo sa paligid ng buntis, tumakas mula sa lungsod patungo sa ibang lungsod. Ngayon, ang iyong mag-ina ay nasa kanyang mga kamay, kaya saan ka makakatakas? Hindi lang yan, natatakot ako na ayaw mong tumakas diba? Ikaw pa nga... Sa katunayan, handa kang makipagkompromiso para sa higit na kabutihan, at sabihin ang totoo, ayaw mong iwan siya. hindi ba? Napakamura mo, Sabrina Scott, napakawalang kwe