Minahal niya siya! Patuloy niya itong sinipa, sinusumpa, kinukulit, lahat para bigyang babala ang sarili, na huwag mahulog sa kanya at sa kanyang paghipo.

‘Wag kang mahulog sa kanya, Sabrina! Nawala mo ang lahat ngayon! Nakita mo siyang may kasamang ibang babae! Huwag kang mahulog!’ Paulit-ulit niyang binabalaan ang sarili. Hanggang sa nahulog siya sa kanya -- kawit, linya, at palubog.

Tumulo ang kanyang mga luha sa mga punda ng unan. Sa huli, ang taong kinaiinisan niya ay ang kanyang sarili. Inubos niya ang lahat ng kanyang lakas hanggang sa siya ay maubos.

Sa oras na magising siya, napagtanto niyang nakapulupot ang mga braso nito sa leeg nito.

At siya?

Sa sobrang tagumpay na pagngisi sa kanyang mukha, sinabi niya, “Babae! Eh ‘di, nagsisinungaling ka pala?"

Paos ang boses ni Sabrina sa lahat ng kanyang pag-iyak. “Sebastian, wala na akong gusto. Kaya ko rin isuko si Aino. Pakiusap patayin mo na lang ako! Sebastian, ako... napakamura ko, napakawalang kwenta! Masyado akong nahihiya