Nang makita niya ang mga luhang pumatak mula sa kanyang mga mata, itinaas niya ang isang kamay para punasan ang kanyang mga luha."Malalagay ako sa di mo maiipintang sakit kapag hindi iyon tinanggal. Shea, hindi mo ako hahayaang manatili sa sakit, di ba?Gulat na gulat siyang tumango."Siguradong mananatili akong sumubok kung may ibang paraan, pero wala. Ayokong hilahin si Avery pababa kasama ko. Madami na siyang pinagdaanan dahil sakin, siya ay nagtratrabaho umaga ta gabi ng walang pahinga. Shea, malulungkot ka rin kung ako ka?"Muli siyang tumango."Si Robert ay may sakit noong siya ay ipinanganak at ibinigay mo sa kanya ang iyong dugo nang hindi nagpapaalam sa sinuman, kahit na ang ibig sabihin nito ay mamamatay ka. Hindi ka natatakot, kung gayon, kaya bakit ako dapat?"Nangilid ang kanyang mga luha sa kanyang mga sinabi.Makalipas ang isang oras, bumalik si Wesley na may dalang almusal para sa kanila at agad siyang kinaladkad ni Shea palabas ng kwarto."Shea, bakit namumula

Tumawag siya at sinagot ni Oliver pagkaraan ng ilang sandali."Hello, Mr. Raven. Ako si Avery Tate." Hindi na siya nagpaligoy ligoy pa at sinabing, "Maaari ko bang malaman kung kailan ka libre? Gusto kong makita ka ng personal."Nagulat siya saglit. "Miss Tate, paano mo nakuha ang numero ko? Sa tingin ko ay wala tayong mutual na kaibigan.""Wala nga tayo, ngunit hindi ganoon kahirap alamin. Ang larangan ng medikal ay isang maliit na bilog at ang mga kaibigan ng aking mga kaibigan ay maaaring maging iyong mga kakilala.""Oh... Miss Tate, may kailangan ka ba?" Alam na ni Oliver ang gusto niya ngunit hindi ito itinuro."May kailangan akong pag-usapan sa iyo na importante, at sa tingin ko ay mas magandang magkita tayo ng personal. Libre ka ba mamayang hapon?" Gusto niyang makipagkita sa kanya sa lalong madaling panahon."Abala ako mamayang tanghali at gabi... Miss Tate, hindi rin ako magiging libre ngayong weekend." Naisip ni Oliver ang bodyguard na itinalaga sa kanya ni Dean. Sinabi

" Wala akong number ni E, bpero pwede kong itanong sa nanay niya. Wala kang ideya kung gaano kagusto ang nanay ni E kay Nadia. Gusto pa niyang magtungo sa Bridgedale para makita siya nang personal! Sinabi ko sa kanya na huwag takutin si Nadia, noon lang sumuko na ba siya," tumawa ang tiyahin ni Nadia at sinabing, "Hintayin mo ako. Hihingi ako ng number ni E ngayon din."Makalipas ang limang minuto, ipinadala ng tiyahin ni Nadia ang numero ni Eric kay Mrs Raven.Matapos matanggap ni Mrs. Raven ang kanyang numero, pumunta muna siya sa isang tasa ng tubig. Habang umiinom ng tubig, ini- save niya ang numero nito sa kanyang mga contact.Pagkatapos niyang i- save ito, tinawag niya ito.Nang makita ni Eric na foreign number iyon, hindi niya ito pinansin nang hindi nag- iisip.Nadurog ang sigla ni Mrs Raven. Nagdadalawang isip siya kung itutuloy pa ba niya ang pagtawag o maghintay ng ilang sandali pa sa pag- dial.Sa pagkakataong iyon, muling tumunog ang telepono ni Eric. Sa pagkakataong

Tumingin si Mrs Raven kay Eric at sinukat siya mula ulo hanggang paa.Gusto ni Eric na makita niya ang kanyang maruming sapatos. Sinabi sa kanya ng kanyang assistant na sa tuwing magsusuot siya ng maruming sapatos sa harap ng kanyang ina, magagalit ang kanyang ina at ipapalit sa kanya ang kanyang sapatos, kaya espesyal na binili ng kanyang assistant ang pares na ito ng maruming sapatos para sa kanya.Sinong mag-aakala na pagkatapos siyang sukatin ni Mrs Raven ay ngumiti ito ng maluwag sa kanya?"hindi ganon kasama! Hindi masama ang katawan mo!" Pagkatapos, inabot ni Mrs Raven at tinapik ang kanyang binti. "Mahaba ang binti mo!"Hindi nakaimik si Eric. Hindi niya inaasahan na hindi gagana ang mga mungkahi ng kanyang assistant.Para hindi na siya mahawakan pa ni Mrs Raven ay agad itong pumunta sa sofa sa tapat niya at umupo."E! Ngayon lang sila tumugtog ng kanta sa cafe. Parang boses mo yung singer!" Sabi ni Mrs Raven habang tinatawag ang waiter para umorder.Agad na kinurot ni E

" Natatapos ang klase ko sa alas otso. Mom, kung masama ang pakiramdam mo, tatawagan kita ng ambulansya, okay?" Ayaw palampasin ni Nadia ang lab experiment noong gabing iyon."Buntong- hininga, kalimutan mo na 'yon. Magkunwari kang hindi kita tinawagan! Sa susunod, kung may mangyari man sa akin, hindi ko na kakailanganing alagaan mo ako ng iyong kapatid. Tawagan ko na lang ang tatay mo!" Naiinis na sabi ni Mrs Raven at ibinaba ang tawag.Alas siyete y medya ng gabi, nagmamadaling umuwi si Nadia.Si Mrs. Raven ay kumakain ng mani habang nanonood ng telebisyon."Diba sabi mo alas otso ka tapos ng klase? Bakit ang aga mo bumalik?""Diba sabi mo masama ang pakiramdam mo? Medyo nag- alala ako, kaya sinabi ko sa teacher ko at umalis na." Ibinaba ni Nadia ang kanyang bag at tumingin sa kanyang ina. "Mukha kang mabuti!""Nadia, magaling na ang nanay mo. Salamat sa pag -aalala mo. Tingnan mo, hindi naman nagmamadaling bumalik ang kapatid mo," sabi ni Oliver. "Mas maganda pa rin ang pagka