ผัวะ!

ภายใต้สายตาของฝูงชนในงานที่กำลังตกตะลึงมึนงง คุณย่าเยตส์เหวี่ยงไม้เท้าฟาดหลังของฮาร์วีย์

หลังจากที่ตีเขา เธอก็ถ่มน้ำลายออกมาพร้อม ๆ กับท่าทางสุดเย็นชา “การรู้ข้อจำกัดของตัวเองเป็นสิ่งสำคัญ! แกไม่สําเหนียกถึงตัวตนของตัวเองบ้างเลยเหรอ?”

จากนั้นเธอก็ใช้ไม้เท้าของเธอชี้ไปที่ไซม่อนและลิเลียน

“จงช่วยสั่งสอนลูกเขยตัวดีของพวกเธอไว้ด้วยนะ! เขาไม่เข้าใจได้อย่างไรว่าเมื่อใดควรพูดและเมื่อใดไม่ควรพูด?”

“ถ้าพวกเธอไม่รู้วิธีสอนเขาอย่างถูกต้องเหมาะสม ก็พาเขาออกไปจากที่นี่แล้วรีบไสหัวออกไป!”

“งานเลี้ยงวันเกิดของฉันควรจะเป็นงานเลี้ยงที่มีความสุขสนุกสนาน ไม่ใช่ละครสัตว์ที่จะมีตัวตลกออกมาทำตัวเป็นเฉกเช่นคนวิกลจริตได้!”

คำพูดของเธอหนักแน่น

ไซม่อนและลิเลียน ทั้งสองต่างก็ตกตะลึง พวกเขาทำได้เพียงแค่ก้มศีรษะลงและนิ่งเงียบ

ลิเลียนน้ำตาไหลอาบหน้า

นี่คือครอบครัวของเธอ!

เธอใฝ่ฝันที่จะกลับมาหาครอบครัวของเธอด้วยความสง่างาม

ทว่าเมื่อเธอกลับมา เธอกลับต้องมาพบเจอกับความน่าอับอายมากขนาดนี้!

ในตอนนี้เธอแทบต้องการที่จะแขวนคอตัวเอง

น่าอับอายสิ้นดี!

เธอจะกลับมาเชิดหน้าชูตาต่อหน้าตระกูลเยต