ฮาร์วีย์ยังคงใช้เวลาหลายวินาทีเพื่อเล่นกับนาฬิกาของเขา ก่อนที่จะมองไปที่ควินนี่ “เธอมาเจอฉันอย่างเปิดเผยแบบนี้ เธอไม่กลัวว่าควินตันจะมาเจอแล้วฆ่าเธอเหรอ?”

“เขาคงไม่ใจดำถึงขนาดที่จะฆ่าน้องสาวที่แสนน่ารักของเขาหรอกจริงไหม?” ควินนี่ยิ้มหวาน

“น่ารัก?” ฮาร์วีย์มองพร้อมรอยยิ้มเยาะเย้ย ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขาสามารถอธิบายถึงหลาย ๆ สิ่ง จอมบงการ ผู้หญิงร้ายกาจ ความงามที่แสนเย็นชา ความเย้ายวนที่แสนอันตราย...คำว่าน่ารักไม่ใช่หนึ่งในจำพวกนั้น คำว่าน่ารักไม่เหมาะกับเธอเลย

แน่นอนว่าฮาร์วีย์ไม่ปฏิเสธความงามของเธอ แต่อย่างไร เขาก็รู้ว่า นี่ไม่ใช่อย่างอื่นนอกจากอาวุธที่พร้อมจะลงมือฆ่า

อาวุธที่ทรงพลัง ที่สามารถนำพาหายนะมาสู่ประเทศและผู้คน

“ถ้าพี่ไม่คิดว่าฉันน่ารัก งั้นพี่จะพาฉันไปที่ตระกูลยอร์กก่อนหน้านี้ทำไมล่ะ?” ควินนี่ถามอย่างใจเย็น หวนคิดถึงอดีตของพวกเขา

“ฉันอายุแค่แปดขวบเองตอนที่พาเธอกลับไป ฉันจะรู้ได้ยังไงว่าเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ อายุแค่สามขวบที่ฉันเจออยู่ข้างถนนจะพยายามฆ่าฉันสิบปีหลังจากนั้น?” ฮาร์วี่ย์ตอบอย่างไม่แยแส

“แน่นอนว่าฉันไม่ได้รู้สึกผิดเหมือนกัน”

“ฉันเคยรู้สึกมั่นใจมากและหลงตัวเ