“พอได้แล้ว!

“กิน ๆ ไปเถอะไม่ต้องพูด!

“ไม่มีที่นั่งเหลือให้เขาแล้ว! อาหารก็มีไม่พอสำหรับเราด้วยซ้ำไป!

“หุบปากแล้วกินซะ ไม่งั้นก็ออกจากที่นี่ไปเลย!”

ซีนเธียร์ทำสีหน้าที่ดูขมขื่น

“ก็แค่หาเก้าอี้เพิ่มอีกตัวหนึ่ง! พวกเราเป็นครอบครัวเดียวกันนะ…"

“ครอบครัวเหรอ? เขาไม่ใช่คนในครอบครัวของเรา!

“ฉันให้เขาอยู่ที่นี่ได้ก็ถือว่าให้ความเคารพแล้วนะ!

“ที่สำคัญกว่านั้นก็คือลูกชายสุดที่รักของฉันยังกินไม่อิ่มเลย!

“ไม่มีอาหารสำหรับไอ้โสโครกอย่างเขาหรอก!”

ลิเลียนพูดดูถูกเหยียดหยามฮาร์วีย์อย่างไม่ปรานี โดยไม่มีการเว้นช่วงในขณะที่แสดงแววตาดุดัน

“แม่ปฏิบัติต่อผมดีกว่าแม่แท้ ๆ ของผมอีกครับ!” กาเบรียลร้องบอก

“แม่รู้ได้ยังไงว่าผมกินเยอะ?

“กับข้าวทุกอย่างที่อยู่บนโต๊ะนี้ยังไม่พอสำหรับผมคนเดียวด้วยซ้ำไป!”

ซีนเธียร์มีสีหน้าที่ดูเหมือนสิ้นหวัง

“หนูคิดว่าเราตกลงกันแล้วซะอีกว่าสตูว์ไก่นั้นเป็นของฮาร์วีย์...”

“หุบปาก!”

ลิเลียนโกรธมากเมื่อได้ยินซีนเธียร์โต้เถียงกลับมา

“ฉันจะไล่ตะเพิดแกออกไปพร้อมกับไอ้คนป่าเถื่อนคนนี้ ถ้าแกยังไม่ยอมหุบปากล่ะก็!

“ฉันจะบอกอะไรให้นะ! ก่อนหน้านี้ฉันไม่สนใจหรอก แต่ตอนนี้ผู้ช