ฮาร์วีย์พูดอะไรไม่ออกเลย

“เธอต้องเชื่อพี่นะซีนเธียร์ พี่ได้ทั้งรถและสร้อยคอมาโดยบังเอิญ

“มีคนนำของพวกนี้มาให้พี่เพื่อเป็นการขอโทษ

“พี่ไม่ต้องอธิบายอะไรหรอกค่ะ ฉันไม่ได้โกรธเพียงเพราะว่าพี่เอาของเหล่านี้มาให้พี่สาวฉันหรอก

“เพราะท้ายที่สุดแล้วก็ใกล้จะถึงวันครบรอบแต่งงานของพี่แล้ว

“ก็ถือเป็นเรื่องปกติที่พี่จะต้องให้ของขวัญชิ้นใหญ่กับเธอ ก่อนที่จะได้แต่งงานกันอีกครั้ง!”

ซีนเธียร์รู้สึกปวดหัวขึ้นมาโดยไม่มีเหตุผล

เธอถอดสร้อยคอออกก่อนจะใส่กลับเข้าไปในกล่องอย่างไม่เต็มใจ แล้ววางเอาไว้ตรงที่พักแขน

ฮาร์วีย์ตัวแข็งทื่อ

“ทำอะไรน่ะ?”

“พี่หมายถึงอะไรที่พูดว่าฉันทำอะไรอยู่?”

ซีนเธียร์ทำเสียงเยาะเย้ย

“เอาเจ้าสิ่งนี้กลับไปให้พี่สาวฉันเถอะค่ะ! ไว้ฉันจะยืมพี่เขยใส่เป็นครั้งคราว แต่ฉันจะเอาข้าวของของพี่สาวไปไม่ได้!

“ฉันชอบสร้อยเส้นนี้มาก แต่ฉันไม่สามารถทำร้ายจิตใจพี่สาวฉันแบบนี้ได้...”

ซีนเธียร์มีท่าทีลังเล

เธอแอบหวังให้ฮาร์วีย์ซื้อสร้อยคอเส้นนี้ให้เธอจริง ๆ...

แต่เธอรู้ว่าเธอไม่ใช่คนสำคัญอะไร เธอเป็นเพียงเด็กผู้หญิงที่ซ่อนตัวอยู่ในเงามืดของคนอื่นเท่านั้นเอง

ฮาร์วีย์ไม่รู้ว่าจะรู้สึกยังไง