แดเรียลไม่เข้าใจว่าทำไมคนที่ดูเหมือนเป็นไอ้ขี้แพ้นั้นถึงมีสิทธิ์ได้รับนามบัตรของไคริมาตั้งแต่แรก

แต่ยังไงก็ตามเขาก็ยังไม่ยอมแพ้ เขาทึกทักเอาว่าฮาร์วีย์ได้ไปหยิบนามบัตรใบนี้ที่ร่วงหล่นอยู่บนพื้นมาอวดเบ่ง

เขากัดฟันกรอดพร้อมกับกดเบอร์โทรศัพท์ออกไป แล้วหลังจากนั้นเขาก็ตัวสั่นขึ้นทันที

ไคริพูดออกมาเพียงอย่างเดียวเท่านั้น…

ว่าฮาร์วีย์เป็นเพื่อนที่ดีของเธอ

คำพูดที่เรียบง่ายนั้นก็เพียงพอจะทำให้แดเนียลหัวหมุน ความหวังที่เหลืออยู่ของเขาถูกบดขยี้ลงทันที

เขาวางสายโทรศัพท์แล้วกระแทกเข่าลงกับพื้นอย่างไม่ลังเลอะไรเลย

เหล่าฝูงชนเต็มไปด้วยความสับสน

ทุกคนต่างไม่เชื่อตาตัวเองที่มองเห็นภาพนั้น พวกเขาคิดไม่ออกจริง ๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น

'ไอ้คนขี้แพ้อย่างเขาทำให้หนุ่มหล่อและร่ำรวยต้องคุกเข่าลงได้ยังไง?'

“ผมขอโทษครับคุณยอร์ก ผมต้องขอโทษจริง ๆ!

“ผมเป็นคนโง่เขลา! ได้โปรดปล่อยผมไปเถอะครับ!

“ได้โปรด!

“ทั้งหมดนี่เป็นความผิดของผมเอง!"

จากนั้นแดเรียลก็ตบหน้าตัวเองสองสามทีก่อนจะเริ่มคร่ำครวญ

เขารู้ดีว่าเขาจะต้องตายแน่ถ้าฮาร์วีย์ไม่สบอารมณ์กับเรื่องนี้

“ได้โปรด! ให้โอกาสผมด้วยครับ!”

เขาคงต้องจบลงอย่างเลวร