คุณย่าคอบบ์ดูราวกับว่าเธอยอมแพ้แล้ว จากนั้นก็ตบหน้าตัวเองสองสามที ใบหน้าของเธอบวมเป่งเหมือนหน้าหมู

ดีนถอนหายใจโดยไม่ได้พูดอะไรสักคำเดียว เขาโบกมือและทำไม้ทำมือส่งสัญญาณให้เคทีเข็นรถเขาเข้าไปในร้าน

ในเวลาเดียวกันคุณย่าคอบบ์ก็ถูกปล่อยให้นั่งคุกเข่าอยู่นอกร้าน

เพื่อเห็นแก่การที่ได้แต่งงานด้วยกันมาหลายปีแล้วนั้น การนั่งคุกเข่าเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงก็นับเป็นการแลกเปลี่ยนที่คุ้มค่ามาก

หลังจากนั้นคุณย่าคอบบ์ก็ลุกโซซัดโซเซขึ้นจากพื้น แล้วเดินกลับเข้าไปในรถของเธอ

ในขณะที่เธอนั่งลงตรงเบาะหลังนั้น ความรู้สึกผสมปนเปปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ เธอมีแต่ความรู้สึกเดียวดายและเกลียดชังที่ไม่สามารถบรรยายได้

เธอทำไม้ทำมือไปที่คนขับ จากนั้นก็ดึงกระจกเก็บเสียงขึ้นไป

เธอกดหมายเลขโทรศัพท์แล้วตะโกนอย่างเกรี้ยวกราด "ทำไมฮาร์วีย์ยังไม่ตายอีก?!”

“ฉันได้จ่ายเงินเพิ่มให้คุณไปแล้ว!”

“เมื่อไหร่คุณถึงจะฆ่ามันซะที?!”

มีเสียงแสดงความเคารพดังขึ้นมาจากปลายสายอีกด้านหนึ่ง

“คุณย่าคอบบ์ ตัวตนของฮาร์วีย์นั้นน่าตกใจมาก มันไม่ง่ายเลยนะครับที่จะฆ่าเขา...”

“เราได้จัดเตรียมแผนการทั้งหมดไว้แล้ว แต่เราหาเวลาที่เหมาะสมยังไม่ได