"โอ้? แกโทรเรียกคนมาช่วยแล้วเหรอ?

“ตอนนี้แกมีคนคอยหนุนหลังแล้วใช่ไหม?”

ฮาร์วีย์ยิ้มอย่างใจเย็น

“ถ้าอย่างฉันจะให้เวลาแกสิบนาที

“ฉันจะคุกเข่าให้ถ้าคนที่แกโทรเรียกมาทำให้ฉันกลัวได้

“ไม่อย่างนั้นลูกชายสุดที่รักของแกจะต้องคุกเข่าแทน!”

กาเอลและเรตต์มีสีหน้าที่ดูเข้มขึ้นทันที ก่อนจะมองหน้ากันแล้วยิ้มอย่างชั่วร้าย

เห็นได้ชัดว่าพวกเขาทั้งสองคนรู้ว่าใครกำลังจะมา

บรืน!

ในเวลาเพียงสิบนาทีประตูก็ถูกเตะให้เปิดออกอีกครั้ง

กลุ่มคนในชุดคลุมเดินเข้าไปข้างในด้วยสีหน้าเย็นชา

ชายวัยกลางคนยืนอยู่ข้างหน้า

ใบหน้าของเขาดูคมกริบราวกับใบมีด พร้อมกับมีรอยแผลเป็นบริเวณมุมตาซ้ายไปจึงคางด้านขวา

นอกจากรอยแผลเป็นจะไม่ได้ทำลายความหล่อเหลาบนใบหน้าของเขาแล้ว ท่าทีที่ดูดุดันของเขาก็ยังช่วยเพิ่มความหล่อเหล่าให้เขาอีกต่างหาก เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นคนที่ดูโดดเด่นมาก

ฮาร์วีย์หรี่ตามองคน ๆ นั้นในขณะที่จูเลียนยืนขมวดคิ้วอยู่ด้านหลังเขา

“คุณยอร์กครับ คนนี้คือเชส สมิธซึ่งเป็นผู้นำสหพันธ์ศิลปะการต่อสู้แห่งแบล็คเบิร์น ซิตี้"

ฮาร์วีย์ได้แต่ยิ้ม เขารู้ว่าพ่อของกาเอลทำได้เพียงแค่นี้แหละ

เขาไม่ได้ก้าวเท้าออกไปข้างหน้าเลย