เคทีมองไปรอบ ๆ ตัวโดยสัญชาตญาณ

เหล่าสมาชิกของตระกูลนี้ต่างหัวเราะกันอย่างเย็นชา สีหน้าของพวกเขาดูชั่วร้ายและน่ากลัวมาก

“หยุดมองได้แล้วเคที ไม่มีใครเชื่อไอ้โสโครกคนนั้นเหรอก...” อีเดนพูดช้า ๆ

“มีแต่คนไร้เดียงสาอย่างเธอเท่านั้นแหละ ที่จะเชื่อว่าไอ้ผู้ชายไร้ประโยชน์อย่างมันจะทำอะไรแบบนี้ได้" วาเลรี่ร้องบอกด้วยท่าทีหยิ่งผยอง

ผู้อาวุโสที่ไว้เคราคนนั้นถอนหายใจ

“ตื่นได้แล้วเคที เลิกฝันเสียทีเถอะ"

เคทีรู้สึกใจสลายเป็นอย่างมาก เธอพยายามทำทุกอย่างให้ดีที่สุดเพื่อตระกูลนี้มาเป็นเวลานานแล้ว แต่ไม่มีใครเลยที่จะยืนหยัดขึ้นมาอยู่เคียงข้างเธอ และไม่มีใครเชื่อว่าฮาร์วีย์จะมีความสามารถด้วย

เธอโซซัดโซเซไปข้างหลังด้วยใบหน้าที่ดูซีดเผือด

ฮาร์วีย์รีบจับเคทีเอาไว้ก่อนที่เธอจะล้มลม แล้วกระซิบบอกด้วยความกังวลว่า "คุณโอเคไหม?”

“ฉันไม่เป็นไรค่ะ"

เคทีสูดหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อตั้งสติ จากนั้นเธอก็มองดูคุณย่าคอบบ์ด้วยสีหน้าขมขื่น

“คุณย่าคอบบ์ไม่เชื่อในตัวหลานสาวของตัวเองเลยเหรอคะ?”

แน่นอนว่าเคทียังคงเชื่อใจในตระกูลของตัวเองอยู่

“คุณย่ายังไม่เข้าใจเรื่องนี้ได้ยังไงกัน?!”

คุณย่าคอบทำเสียงเยาะเย้น เธอกระแทก