ฝูงชนต่างนิ่งเงียบ

'นักท่องเที่ยวคนนี้อวดดีเกินไปแล้ว!'

'สารวัตรมิลเลอร์ยอมแพ้แล้ว แต่ก็ยังพยายามหาเรื่องเขาอยู่อีก! นี่เป็นเรื่องที่แย่มาก'

สารวัตรมิลเลอร์ล้มลงไปกองกับพื้น เขาไม่สามารถบอกได้ว่าฮาร์วีย์นั้นทรงพลังแค่ไหนเมื่อเขาจ้องมองเข้าไปในดวงตาเขาอีกครั้ง

เขารู้สึกเดือดดาลด้วยความโกรธเกรี้ยว

“อย่าทำอะไรให้มันเกินไปนะไอ้หนู...” สารวัตรมิลเลอร์ร้องบอกอย่างไม่พอใจ

เพียะ!

ฮาร์วีย์เหวี่ยงหลังมือเข้าไปฟาดหน้าสารวัตรมิลเลอร์

“คุณควรรู้ว่าเมื่อไหร่ควรยอมรับความผิดของตัวเองนะ"

“คุณไม่เข้าใจแนวคิดง่าย ๆ แบบนี้ได้ยังไงกัน?”

สารวัตรมิลเลอร์กำหมัดแน่นในขณะที่กัดฟันกรอด เขาอยากจะยิงฮาร์วีย์ให้ล้มลงตรงนั้นเลย แต่ก็ไม่มีความแข็งแกร่งพอจะทำอย่างนั้นได้

“ผมขอโทษ!”

แน่นอนว่าเขาไม่ได้กลัวฮาร์วีย์ แต่เขากลัวสารวัตรเฟลเลสมาก

ด้วยเหตุนั้นเขาจึงไม่กล้าต่อกรกับฮาร์วีย์

เมื่อได้ยินคำขอโทษฮาร์วีย์ก็ก้าวออกไปข้างหน้าก่อนจะตบหน้าสารวัตรมิลเลอร์

“ออกไป!”

สารวัตรมิลเลอร์เดินโซซัดโซเซออกไปจากสถานที่แห่งนั้นพร้อมกับสารวัตรคนอื่น ๆ สีหน้าของพวกเขาดูหมองหม่นอย่างชัดเจนในขณะที่เดินออกไป

ฝูงชนต่างตัวช