“กล้าดียังไง?!”

สามนักบวชปีศาจระเบิดด้วยความโกรธ พวกเขาชักคทาออกมาจากด้านหลังเกือบจะพร้อมกัน

ฟาเบียน แฮมิลตันหรี่ตาลงเล็กน้อย

“ผมจะไม่ถือสาที่พวกคุณหาเรื่องผม พวกเราลองมาสู้กันดูก็ได้ หากนั่นคือสิ่งที่พวกคุณต้องการจริง ๆ

“แต่ฮาร์วีย์ ยอร์กไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้ ปล่อยเขาไป

“หลังจากที่เขาไปแล้วเราค่อยมาว่ากัน

“ท้ายที่สุดเขาเป็นถึงเจ้าชายแห่งเซาท์ไลท์และหัวหน้าหลงเหมินสาขามอร์ดู ถ้าเขาตาย คุณจะเดือดร้อนมาก

“ผมเตือนด้วยความหวังดีนะ!”

ฟาเบียนพูดอย่างใจเย็นราวกับว่าเขาไม่กลัวความตาย

เขาทำให้ฮาร์วีย์เดือดร้อนไปด้วยเพราะการสนทนาของพวกเขา นั่นเป็นเหตุผลที่เขาต้องการให้ฮาร์วีย์หนีไปได้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม

“คุณประเมินผมต่ำไปแล้วคุณแฮมิลตัน!” ฮาร์วีย์พูดอย่างใจเย็น

“ผมก็ต่อสู้เป็น! ต่อให้ผมต่อสู้ไม่เป็น ผมก็ไม่อาจทิ้งคุณไว้ได้หรอก!”

จากนั้นเขาก็มองไปที่สามนักบวชปีศาจอย่างใจเย็น

“พวกคุณคนไทยกล้าก่อปัญหาในประเทศใหญ่ ๆ อย่างประเทศ H เหรอ? คุณกำลังดูถูกพวกเราหรือไง?”

สามนักบวชปีศาจหัวเราะและก่อนที่จะจ้องฮาร์วีย์ด้วยสีหน้าเย็นชา

“ฟาเบียน คุณบอกว่าเด็กคนนี้มีความสามารถพิเศษงั้น