“คุณพ่อ ผมไม่เข้าใจ”

ไทเรล แฮมิลตันขมวดคิ้วเล็กน้อย

“พวกเราตระกูลแฮมิลตันวางแผนเรื่องนี้มานานหลายปีเพื่อให้ได้ครอบครองตราคาสิโนทั้งหก ตอนนี้เราก็ได้โอกาสนั้นแล้ว แต่ทำไม…”

ฟาเบียน แฮมิลตันตอบนิ่ง ๆ ว่า “เมื่อเรามีตราคาสิโนทั้งหก ฐานะของเราในฮ่องกงและลาสเวกัสจะเหนือกว่าสี่ตระกูลชั้นนำในฮ่องกงอีก เราจะเทียบได้กับตระกูลยอร์กแห่งฮ่องกงและลาสเวกัสด้วย…

“แต่นายคิดว่าตระกูลยอร์กจะยอมให้มีอีกตระกูลหนึ่งที่เทียบพวกเขาได้ทั้งในฮ่องกงและลาสเวกัสเหรอ?”

ฟาเบียนหยิบแก้วชาขึ้นมาจิบเมื่อพูดจบ

ไทเรลตกตะลึงเมื่อเข้าใจสถานการณ์และตอบว่า “ผมเข้าใจล่ะ ถ้าคุณพ่อต้องการที่จะครอบครองตราคาสิโนเหล่านั้นจริง ๆ คุณพ่อคงจะทำแบบนั้นตั้งนานแล้ว

“การที่คุณพ่อไม่ยึดครองตราคาสิโนอีกสองอันที่เหลือเป็นเพราะคุณพ่ออยากให้คนอื่นรู้ถึงอำนาจที่แท้จริงของพวกเรา!

“แต่ถ้าเป็นอย่างนั้น ทำไมคุณพ่อถึงเข้าไปเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ในวันนี้และปล่อยให้เซนต์โฮปถูกทำลายล่ะ?”

“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน?”

ฟาเบียนยังคงเฉยเมย

“ฉันทั้งแก่และขี้เมา ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองถูกดักฟัง ฉันเผลอพูดข้อมูลบางอย่างออกไป แล้วใครก็ไม่รู้ใช้มันเพื่อหาเรื่อง