“ผมเข้าใจ ผมเข้าใจ!”

คาร์ล ควินแลนพยักหน้าและโค้งคำนับหลังจากที่ฮาร์วีย์ ยอร์กพูดจบและเริ่มเช็ดฝ่ามือของเขา

เขากำลังทำตัวเหมือนเด็กน้อยต่อหน้าคน ๆ นี้

ฝูงชนเงียบงันราวกับจะได้ยินเสียงหัวใจเต้น ภาพตรงนี้ไม่มีใครยอมรับได้

ฮิวจ์ เบเกอร์ และทริสตัน ควินแลนต่างก็ตกอยู่ในภวังค์ เกือบจะคิดว่าตัวเองกำลังฝันอยู่

ฮาร์วีย์จ้องมองทริสตันอย่างไม่แยแส เขาพูดอย่างเย็นชาว่า “ฉันบอกนายแล้วว่าต่อให้คาร์ล ควินแลนจะอยู่ที่นี่ เขาก็ต้องคุกเข่าให้ฉัน”

“ลองถามเขาดูสิว่าเขากล้าลุกขึ้นยืนไหม?”

ทริสตันตะกุกตะกักและไม่รู้จะตอบอย่างไร เขารู้แค่ว่าวันนี้เขาอายแทยแทรกแผ่นดิน

ฮาร์วีย์ยืนเอามือไพล่หลัง เขาหยุดเคลื่อนไหวและพูดอย่างเฉยเมยว่า “ฉันจะช่วยเหลือตระกูลควินแลนแห่งจอร์เจีย แต่นายต้องให้คำอธิบายกับฉันเกี่ยวกับเรื่องนี้ในวันนี้”

“เด็กเลวนี่คิดจะวางยาน้องภรรยาของฉัน…”

คาร์ลตัวสั่นหลังจากฟังคำพูดของฮาร์วีย์

ทำไมทริสตันต้องไปหาเรื่องน้องภรรยาของชายคนนี้?

ในตอนนั้นคาร์ลซึ่งคุกเข่าอยู่บนพื้นตัวสั่นและตะโกนใส่ทริสตันว่า “มานี่เดี๋ยวนี้ มาคุกเข่าขอโทษเขาซะ!”

“มาอ้อนวอนขอการให้อภัยจากคุณยอร์ก!”

ทุกคนต่างอ้