ฮาร์วีย์มองไปที่โลงศพโบราณแล้วยิ้ม

“ตอนนี้นายก็รู้ตัวตนที่แท้จริงของฉันแล้วหนิ ทำไมนายยังไม่คลานเข้าไปในโลงศพนั่นด้วยตัวเองล่ะ นายใหญ่ที่สี่ของตระกูลเยตส์?”

“เราทั้งสองสามารถเก็บแรงของเราด้วยวิธีนี้!”

“หึ หึ หึ หึ…”

นายใหญ่ที่สี่ของตระกูลเยตส์หัวเราะเบา ๆ

“ฉันเตรียมโลงศพไว้ให้นายด้วยเหมือนกัน แต่ตอนนี้ฉันก็ได้รู้แล้วว่าที่หัวหน้าผู้ฝึกสอนยอร์กก็คือเจ้าชายยอร์กนั่นเอง แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว!”

“แต่นายกับฉันมันต่างกัน ฉันจะไม่ปล่อยให้นายได้คลานเข้าไปเองหรอกนะ ฉันจะโยนนายเข้าไปด้วยมือของฉันเอง!”

ฮาร์วีย์หัวเราะ

“ขอโทษนะ แต่ฉันยังเด็กไม่แก่หงำเหงือกเหมือนนาย นายก็เหมือนอยู่ในดินลึกถึงเข่าแล้วนะ!”

“นอกจากนี้ ฉันคิดว่ามันจะดีกว่าสำหรับฉันที่จะมีชีวิตอยู่ถ้าเราต้องต่อสู้กันจนตัวตาย”

“โลกต้องการให้ฉันอยู่เพื่อรักษาความสงบ!”

ฮาร์วีย์ยิ้มอย่างไม่ละอายกับคำพูดนั้น แม้ว่าเขาจะพูดความจริงก็ตาม

"แก…"

นายใหญ่ที่สี่ของตระกูลเยตส์เดือดดาลด้วยความโกรธ เขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ที่จะมาล้อเล่นกับฮาร์วีย์

เขาพยายามหายใจเข้าลึก ๆ และบังคับตัวเองให้สงบลง

“ให้ฉันได้ถามนายเถอะ เจ้าชายยอร์ก ใค