“สวัสดีค่ะ รองประธานเรย์ ดิฉันชื่อซาช่า ลาร์สันจากมหาวิทยาลัยแห่งมอร์ดู เป็นเกียรติมากที่ได้พบคุณในวันนี้ค่ะ”

ซาช่ายิ้มอย่างสดใสในขณะที่เอื้อมมืออันขาวนวลเนียนของเธอออกมาข้างหน้า

เรย์ไม่ได้ยื่นมือออกไปเป็นการตอบรับ แต่เขากลับขมวดคิ้วขณะถามว่า “คุณอีวอนน์ ขยะเน่า ๆ นี่ใช้อำนาจทุกอย่างตัวเองเพียงเพื่อที่จะขอเข้าพบเจ้าชายยอร์กอย่างนั้นเหรอ?

“ทำไมคุณไม่ใส่ใจในเรื่องนี้ เป็นไปได้อย่างไรกัน?”

“หล่อนโสโครกแบบนี้มีสิทธิ์อะไรมาขอพบเจ้าชายยอร์ก ร่างกายที่เน่าเฟะของหล่อนพระเจ้าจะรู้ไหมว่าหล่อนผ่านผู้ชายมาแล้วกี่คน? บอกให้หล่อนรีบ ๆ ออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้นะ!”

เรย์โบกมือส่งสัญญาณให้ซาช่าออกไป หลังจากที่พูดจบ

ซาช่ายืนตัวแข็งทื่อด้วยความไม่อยากที่จะเชื่อ ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความสับสน

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอต้องมาเผชิญกับสถานการณ์แบบนี้หลังจากใช้ชีวิตในโลกใบนี้มาหลายปี

ผู้ชายคนนี้ไม่เพียงแต่จะไม่มองเธอเท่านั้น อีกทั้งเขายังว่าเธอโสโครกอีกด้วย

หรือนี่อาจจะเป็นเรื่องปกติ เพราะด้วยเส้นสายของซาช่าแล้วทำให้เธอไม่มีทางได้เข้าใกล้วงสังคมชั้นสูงระดับนี้ได้มาก่อน

หรือนี่เป็นเพราะสังคมชั้นส