ท่าทีของแมนดี้ทำให้นอร์ตันหงุดหงิด

เขาได้รับคำยกย่องและทุกคนเชื่อฟังเขามาเสมอ ตระกูลเยตส์จากอมเริกาเป็นเหมือนราชาของรัฐเท็กซัส

เมื่อไหร่ที่พวกเขาทำธุรกิจในต่างประเทศ จะทำอะไรกับตระกูลเยตส์อย่าประมาทและอวดดีเพราะพวกเขามีพวกอยู่ในอเมริกาคอยสนับสนุน

นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนกล้าปฏิเสธเขา นั่นทำให้เขาไม่พอใจเป็นอย่างมาก เขายกยิ้มเยาะ “แมนดี้ มีบางสิ่งที่คุณไม่สามารถกำหนดและควบคุมได้ด้วยคำพูดตัดสินใจของคุณเพียงอย่างเดียว!

“ตอนนี้เธอมีเลือดตระกูลเยตส์อยู่ครึ่งหนึ่ง เธอก็เป็นแค่คนรับใช้ในสายตาของเรา!”

“คนรับใช้มีสิทธิ์ขัดคำสั่งของเจ้านายงั้นเหรอ?!”

แมนดี้มีสีหน้าไม่เข้าใจ เธอถามว่านอร์ตันออกไปว่า “มิสเตอร์นอร์ตัน ในสังคมสมัยใหม่และโลกศิวิไลซ์แบบนี้ ทัศนคติของคุณยังติดอยู่ในยุคศักดินาอีกงั้นเหรอ?”

“เจ้านาย? คนรับใช้? นี่มุกตลกหรือเปล่าคะ?”

“หุ้นของรีเจนซี่ เอ็นเทอร์ไพรส์เป็นของขวัญจากคนที่มีอำนาจ แม้ว่าฉันอยากจะโอนหุ้นให้ ฉันคงทำได้แค่โอนคืนให้กับคนที่มีอำนาจคนนั้นเท่านั้น ไม่ใช่ตระกูลเยตส์แน่นอน!”

นอร์ตันหรี่ตาลงเหมือนหมาป่า ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยการแววตาอันเยือกเย็น

“เอาล่ะ นี่เป็นครั้