Si Jane ay sobrang masaya. Yung gabing dinala siya ni Alex sa bahay nito, umiyak siya sa kumot niya hanggang sa basang-basa ito ng luha. Wala ni isa ang tumrato sa kanya na parang tao simula nung pinanganak siya. Hindi niya maintindihan kung bakit dinala pa siya ng mga magulang niya sa mundo. Bakit pa siya pinanganak kung hindi naman siya mamahalin? Sinubukan niya labanan ang kawalang hustisya na ito at nakipagtalo sa mga magulang niya, kung bakit hindi siya minamahal nito. Pero, lagi silang may excuses at reasons.

Sasabihin ng tatay niya, “Jane, binigyan ka namin ng buhay at pinakain. Hindi ka na nga appreaciative samin, pero gusto mo pa ng atensyon? Ang nanay mo at ako ay hindi petty na mga tao, kaya bakit magkakaanak kami ng batang katulad mo?”

“Ang lahat ng mga kapatid ko ay may sari-sariling kwarto? Pero bakit ako lang yung natutulog dito sa labas na parang aso?” Naiiyak nitong tanong.

“Ang mga kapatid mo ay mga twins, e ikaw naman?”

Dagdag ng nanay niya, “Ang mga kapatid mo