Hindi man lamang nalungkot si Sabrina. Pagkatapos noon, natanggap ng mag-asawang iyon at ng kanilang anak ang nararapat na kaparusahan, at matagal nang nakabangon si Sabrina mula sa trauma. Gayunpaman, nang marinig ito ni Isadora, siya'y na-shock. Bagaman namuhay sa kahirapan si Isadora noong siya'y bata pa, walang bagong damit na maisuot at madalas na nagugutom, mayroon siyang ina na nagmahal sa kanya, kapatid na nagtanggol sa kanya, at may isang libong dolyar kada buwan mula sa kanyang ama. Hindi niya inaasahang mas malungkot pa pala ang kabataan ni Sabrina kaysa sa kanya.

Tiningnan ni Sabrina si Isadora at buntong-hininga. "Maliit na bagay 'yon. Mas mahirap alalahanin ay nang pinagtulungan ako ng anak ng mag-asawa sa school. Itinapon nila sa akin ang tae sa aking ulo at katawan hanggang sa sumuka ako ng ilang beses."

Walang masabi si Isadora. Pagkatapos ng sandali, hinaplos niya si Sabrina. "Sabrina..."

"Noong panahong iyon, hindi ako naglakas-loob na umuwi at sabihin sa aking ma