Hindi nakita ni Sabrina ang nanay niya sa loob ng sampung taon. Minsan, hindi niya na nga maalala ang boses at ekspresyon ng nanay niya habang nakangiti siya kahit pa gaano niya subukan.

Minsan, ang boses at ekspresyon ng nanay niya ay makikita niya nang malinaw sa mga mata niya.

Gustong gustong kunin ni Sabrina ang sandaling yun.

Pero, ang mga sandaling yun ay panandalian lang at ang ipinalit sa kanila ay ang malalabong alala sa mga mata niya.

Nagbuntong-hininga si Sabrina at bumangon na sa kama.

Ang katawan niya ay mahina pa din, pero ang espiritu niya ay mas maayos kumpara sa wasak na estado kung nasaan siya kahapon.

Matapos na mabalik ang katahimikan niya, ang unang bagay na naisip ni Sabrina ay ang anak niyang si Aino.

Nang maisip niya kung ano ang itsura ng anak niya nang tumayo siya protektahan ang nanay niya, nanggigil ang ngipin ni Sabrina at umiyak.

Malakas nga talaga siya!

Lumabas siya ng kwarto, at naglabas siya ng isang simple ay propesyonal na damit para isuot at