[Sige. Anong tanghalian mo?] Nagtype si Avery.

Kinuha ni Ivy ang larawan ng kanyang tanghalian: pasta at mushroom soup.

Agad namang nag- aalalang sagot ni Avery. [Mahal, sapat na ba talaga iyon para sa iyo?]

Hindi rin napanood ni Avery ang kanyang kinakain noong siya ay isang estudyante sa unibersidad, ngunit iba ang kanyang mga pamantayan para sa kanyang mga anak.

[Masyado akong kumain sa almusal kaninang umaga, kaya hindi ako nagugutom ngayon. Magkakaroon ako ng mas balanseng pagkain mamaya sa gabi pagkauwi ko.]

[Ano ang gusto mong hapunan, kung gayon? Sasabihin ko sa mga katulong na gawin ang anumang gusto ninyo.]

[Anumang bagay. Anuman ang mangyari, ang mga lutong bahay ang pinakamasarap.]

Napangiti si Avery habang binabasa ang mensahe ng kanyang anak.

Si Ivy ay isang matamis at independiyenteng anak na babae, at si Avery ay hindi kailangang mag- alala tungkol sa kanya.

Maya- maya, nag- message na naman si Avery sa kanya. [Ivy, sa tingin mo ba wala na kami sa linya ng papa