Ito ay hindi tulad ng kanyang inaasahan.

Umupo si Alejandro sa tabi ng kanyang kama habang nakatingin kay Melissa na naglalaro sa ibabaw ng alpombra, suot ang kanyang pinakamalambot na ekspresyon. Ang mga laruan ay nakakalat kung saan-saan sa hindi nakikitang pagkakasunud-sunod.

Naghinala si Melanie na tinitingnan niya ang kalmado bago ang bagyo. Humakbang siya, kinuha ang mga laruan, at inilagay ang mga ito. "Millie, huwag mong ikalat ang mga laruan mo ng ganyan."

Natigilan si Melissa nang marinig ang boses ni Melanie. Pagkatapos, ibinagsak niya ang kanyang sarili sa mga bisig ng kanyang ina, tuwang-tuwa, ang kanyang kumikinang na mga mata ay umaapaw sa kumikislap na luha. “Mommy!”

Kalong-kalong ni Melanie ang dalaga, ang sakit sa puso. Ngunit nang ang kanyang mga mata ay nakipag-ugnay sa matalim na mata ni Alejandro, nais niyang kumalat ang bawat emosyong lumalabas sa kanya. Ipinatawag niya ang yaya upang kunin si Melissa, kahit na medyo matagal si Melanie para ma-mollify ang bat