Sa halip na ipakita ang pagiging mabagsik na tao na kakaunting salita lamang ang sasabihin, si Henry ay biglang tumawa ng malakas at napuno ng emosyon. Maging ang kanyang mga mata ay may kumikinang na bagay na masasabing mula sa mga luha. “Loko ka talaga, gusto mo ba talagang mamatay ako? Hindi mo na ako kailangang ilibing. Empleyado lang ako ng Tremonts, hindi ang senior mo. May sarili akong funeral arrangements pagdating ng panahon."

Hinila ni Mark ang kumot ni Henry at pinainit ang kanyang katawan. “Senior ka na sa paningin ko. Naging ganito ako dahil sayo. Itinuturing kitang ama kaysa sa aking tunay na ama.”

Napabuntong-hininga si Henry. “Kahit anong mangyari, tatay mo pa rin siya at kailangan mo nang kalimutan ang nakaraan. Dapat umuwi ka kaagad. Magiging maayos ang kalagayan ko dito at madi-discharge na ako sa loob ng dalawang araw. Gagawin ng mga tauhan ko ang kanilang makakaya para mahanap ang kinaroroonan ni Seaton; Aayusin ko ito para sa iyong kapakanan. Ipinapangako ko na