Nagecho ang mga salitang sinabi ni Darryl sa isipan ng lahat.

…

Sa kabilang banda ng Westrington, sa tahanan ng Prime Minister.

Makikita sa gitna ng tahimik at eleganteng hardin si Donoghue Dixon na nakasuot ng mahabang satin robe habang nakaupo sa loob ng pavilion at nagtatsaang humahanga sa mabatong hardin at pagdaloy ng tubig sa kaniyang harapan.

Nakahanda namang tumayo ang ilan sa mga maid para pagsilbihan siya.

Dapat lang na marelax si Donoghue habang nakatingin sa tanawing ito. Pero malinaw na makikita ang kaunting pagdilim ng kaniyang itusra.

Bilang Prime Minister ng Westrington, nirerespeto siya ng lahat dahil isang posisyon lang ang mas mataas sa kaniya habang nakatayo sa kaniyang ibaba ang libo libong mga posisyon. Pero hindi pa rin natuwa rito si Donoghue.

Nahirapan siyang makakain at makatulog hangga’t hindi niya napapatay ang kaniyang karibal na si Darryl Darby!

“Prime Minister.”

Isang mahinhing boses ang maririnig sa mga sandaling ito. Ito ay walang iba kundi ang