Noong siya ay masaya at maayos, magtatayo siya ng puwesto sa kalsada upang tumulong magtahi at mag-ayos ng mga damit ng iba para makatulong sa gastusin ng pamilya. Kapag siya ay hindi maayos, hinihingi niya sa kanyang dalawang anak na itali siya sa bahay dahil ayaw niyang makasakit ng kahit sino at ayaw niyang dalhin sa ospital para sa may sakit sa isip. Iyon ay dahil kapag siya ay dinala roon, mawawalan na ng ina ang kanyang dalawang anak. Wala nang uuwian ang dalawang bata. Kaya, tanging ang magkapatid na Malvolio at Eira lang ang may alam sa problema ni Eirwen sa isip.Ang unang pagkakataon na nagnakaw si Malvolio ay noong siya ay labing-walong taong gulang. Pumasok siya ng palihim sa isang ospital para sa mga may sakit sa isip para magnakaw ng gamot. Swerte na pagkatapos inumin ng kanyang ina ang nakaw na gamot, gumanda ang lagay niya at walang nangyaring episode ng mahigit kalahating taon. Mula noon, nagnanakaw na si Malvolio ng gamot para sa kanyang ina kapag walang tao. Dahil d

"Tama 'yan! Bawat buhay ay mahalaga at karapat-dapat sa pagmamahal at pag-aaruga! Bilisan mo, lumapit ka at humingi ng paumanhin sa batang ito ngayon din!"Agad na lumapit si Brooke kay Eira. "Pasensya na. Hindi ko dapat naging masungit sa'yo. Alam kong ikaw ay talagang mahirap at kaawa-awa. Ngunit, gaano man kahirap, hindi mo pwedeng tawagin ang tatay ko na 'tatay' mo. Akin lamang si tatay. Wala nang iba pa. Kung kaawa-awa ka, pwede mong tawagin ang tatay ko na tito. Basta huwag mo na lang siyang tawaging tatay sa hinaharap, mapapatawad na kita. Patawarin mo na rin ako, ha?"Natahimik si Eira. Sa puntong iyon, parang sinasaksak ang puso ng walong taong gulang na bata. Bumuhos ang luha sa kanyang mga pisngi. Iyak siya nang iyak hanggang sa hindi na niya makita ang mga mukha ng mga tao sa paligid. Hindi niya alam ang gagawin. Hindi pa kayang magdesisyon ng maayos ng batang walo anyos. Napakawalang magawa niya. Kung andyan lang sana ang kanyang ina at kuya, magiging magaan sana ang lah

"Sige! Tunay ngang mabait ang munting prinsesa. Sa ganitong paraan, hindi mo lamang matutulungan ang pulubing ito, makakatulong ka pa sa amin na maibenta ang mga hindi mabentang kalakal. Tunay nga’t napakabait mo, munting prinsesa." Lalong nagustuhan ng tindera si Brooke habang tinitingnan ito."Ako’y naniniwala ring mabait ako," masayang sabi pa ni Brooke.Naghahanap ng pangit na mga kalakal ang tindera habang kausap si Brooke. Sa maikling panahon, nakakita na siya ng ilang set. Wala gustong tumulong kay Eira magpalit ng damit, kaya pinayagan siyang pumunta sa pampublikong palikuran para magpalit mag-isa. Dala-dala ng munting Eira ang mga damit at pumunta sa pampublikong palikuran. Bumalik siya pagkatapos ng maikling panahon.Nang makita siya, lahat ng nandoon ay na-shock. Ang walong taong gulang na bata ay sobrang marumi at mukhang napakapangit. Hugas na ang kanyang mukha, at linisin na rin niya ang dumi sa kanyang mga kuko. Nagsalok siya sa gilid ng toilet na ginagamit sa paghuhu

Agad na ngumiti si Delmont. "Yan ang magaling kong anak. Mas mabuti kung maunawain ka. Nang pakasalan ko ang Tita Joy mo, wala pa ang kapatid mo noon. Walang muwang ito. Sa kanyang nalalaman, ako'y mayroon lang siya at ang kanyang ina. Hindi pa siya ganap na natanggap ang ibang tao, kaya tinago ko ang katotohanan na umiiral ka. Ibig sabihin... Hindi alam ni Brooke na isa ka ring anak ko. Kung malalaman niya, malulungkot siya. Iba ka sa kanya dahil alam mo na siya simula nang isilang siya. Ngunit, si Brooke ay dumating ng mas huli, kaya hindi niya alam na umiiral ka. Si Brooke...ay napaka-inosente rin. Naiintindihan mo ba?"Tumango si Eira. "Naiintindihan ko, Dad.""Mm-hmm. Yan ang magaling kong anak.""Dad," tawag ni Eira."Oo, ano ang problema? Mayroon ka bang iba pang hiling? Sabihin mo sa akin. Gagawin ko ang lahat para matupad ito para sa'yo." Ramdam din ni Delmont ang labis na pagkakasala sa anak na ito.Kinagat ni Eira ang kanyang labi. "Dad, itinuturing mo ba akong anak mo?

"H-hello, a-ako ay narito para magdala ng tanghalian para sa aking kuya. Nakakaabala ba ako sa inyo?" Ang maliit na bata ay sobrang natatakot kaya hindi siya makatingin ng diretso. Hindi pa siya nakakapasok o nakalabas sa mga ganitong klaseng mataas na lugar bilang isang mamimili. Pakiramdam niya ay sobrang kaba.Subalit, ngumiti nang maamo ang pianista. "Talaga bang gusto mo yung piyesa kanina?"Tumango si Eira. "Mm-hmm.""Ano ang nararamdaman mo matapos mong marinig yun?" tanong ulit ng pianista.Naging kaunti nang hindi natatakot si Eira sa pianista. Mukhang mabait ang pianista, kaya itinaas niya ang kanyang ulo at buong tapang na ipinaabot ang kanyang nararamdaman. "Eh, para bang may batis na dahan-dahang dumaloy. Sobrang…sobrang nakakarelax."Kakaunti lang ang mga adjective na naisip ng bata, pero sapul na sapul ang kanyang deskripsyon. Iyon ay dahil ang piyesang tinugtog ng pianista kanina ay "Ang Panaginip ng Nieve." Tunay ngang nakakaramdam ng ganitong masaya at nakakarela