เรนก้าวไปข้างหน้าและพูดอย่างเย็นชาว่า “ทิม ยารอน พวกคุณลืมสิ่งที่ผมเคยสอนไปแล้วหรือไง?”

“ผมบอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าทำตัวบ้าบิ่นโดยใช้ตำแหน่งมาแอบอ้าง?!”

“ตอนนี้ผมจะให้โอกาสพวกคุณ ผมจะไม่ให้พวกคุณรับผิดชอบเรื่องนี้ตราบใดที่ยอมรับความผิดพลาดนี้และออกไปจากที่นี่ซะ!”

“ไม่อย่างนั้นผลที่ตามมาคืออะไร? พวกคุณน่าจะรู้มันดีกว่าผมนะ!”

เสียงของเรนฟังดูไม่แยแสใด ๆ แต่ก็เปรียบเสมือนเสียงฟ้าร้องกระทบพื้น ที่ทำให้สั่นสะเทือนทั่วทั้งหอประชุม

“ผู้เฒ่าเซเปดา เราทั้งสองเป็นเพื่อนร่วมงานกัน พวกเราก็เป็นแค่นักเรียนเท่านั้นเมื่ออยู่ต่อหน้าท่านแจ็คสัน”

“คุณน่าจะรู้ว่าในเวลานี้ควรเลือกอะไร ผมไม่จำเป็นต้องสอนคุณใช่ไหม?”

มาร์วินพูดด้วยรอยยิ้ม

ในความคิดของพวกเขา พวกเขาสามารถทำให้ทิมและยารอนหันมาสู้กันเองได้เพียงเพราะประโยคเดียว

ทุกคนเป็นคนของรัฐ พวกเขารู้ดีถึงความสามารถและความกล้าหาญของทุกคน

เรนและมาร์วินรู้ว่าเรื่องของวันนี้จะไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ทุกอย่างจะจบลงด้วยดีตราบใดที่พวกเขาปรากฏตัวขึ้น

เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นก็แค่เรื่องไร้สาระ

เรนยืนเอามือไขว้ข้างหลังหลังจากพูดแบบนั้นออกไปอย่างอดทน

เขากำลังนับอ