ผู้คนทั้งตระกูลรู้สึกแย่มาก

'เขามีสิทธิ์อะไร?'

'ลูกเขยที่เกาะครอบครัวภรรยามีสิทธิ์อะไรมารับคำขอโทษจากเขา?!'

'พวกเราทุกคนกำลังฝันไปเหรอ?'

ฮาร์วีย์ทำเมินเฉยต่อตระกูลลีอย่างสิ้นเชิง ในขณะที่คนพวกนั้นต่างก็ตกตะลึงเป็นอย่างมาก

“คราวนี้ฉันจะปล่อยผ่านไป"

“ขอบคุณมากครับคุณยอร์ก!”

คลิฟฟ์ยิ้มอย่างสดใสก่อนจะมองฮาร์วีย์อย่างให้ความเคารพ

“ถ้าผมจะขอเบอร์โทรศัพท์จากคุณจะเป็นการรบกวนเกินไปหรือเปล่าครับ?

“ผมมีเรื่องบางอย่างต้องขอคำแนะนำจากคุณในเวลาอื่น!”

ฮาร์วีย์ยิ้มในขณะที่เขาเขียนเบอร์โทรศัพท์ของเขาบนกระดาษทิชชูด้วยท่าทีสบาย ๆ ก่อนจะขว้างไปตรงหน้าคลิฟฟ์

“ขอบคุณครับ! ขอบคุณครับ!”

คลิฟฟ์เก็บกระดาษทิชชูแผ่นนั้นไว้ราวกับเป็นของมีค่า ก่อนจะมองไปที่ตระกูลลี

“ขอโทษที่ต้องรบกวนพวกคุณทุกคนนะ มื้อนี้ผมเลี้ยงเอง"

พวกลูกน้องของเขาต่างโค้งคำนับด้วยความเคารพ แต่ทำสีหน้าหวาดกลัว

ฮาร์วีย์โบกมือ

“ออกไปซะ"

ท่าทีที่ดูสบาย ๆ ของเขาทำให้รู้สึกเหมือนคลิฟฟ์และคนอื่น ๆ คือคนรับใช้ของเขา

ตระกูลลีไม่อาจยอมรับได้ พวกเขารู้สึกตัวชาอย่างมากในเวลานี้

ในทางกลับกันแมนดี้ทำสีหน้าที่ดูชอบธรรม

“ผมจะเลี้ยงคุณวันอื่น