ปากของเทรย์ยังกระตุกไม่ยอมหยุด

“แกทำเกินไปแล้วนะฮาร์วีย์...

“แกคิดว่าฉันกลัวแกเหรอ?

“ถึงแม้ว่าแกจะได้เป็นผู้ว่าการจริง ๆ ฉันก็...”

เทรย์ไม่มีพละกำลังที่จะสร้างภาพอีกต่อไป เขากระแทกเข่าลงกับพื้นทันที

เขารู้ตัวว่ากำลังเจอปัญหาใหญ่เข้าให้แล้ว ไม่เพียงแต่เขาจะต้องทนทุกข์ทรมาณเท่านั้น แต่สหพันธ์ศิลปะการต่อสู้แห่งแบล็คเบิร์น ซิตี้ก็จะถูกลากลงไปด้วย

ตำแหน่งของฮาร์วีย์ดูเหมือนจะไม่มีอะไร แต่ก็มีอำนาจพอจะหยุดยั้งทุกคนที่นี่ได้โดยไม่ต้องยกนิ้วขึ้นมาสักนิ้วเดียว

ทุกคนต่างรู้สึกตัวชาเป็นอย่างมากเมื่อเห็นภาพนี้ ก่อนที่จะตบหน้าตัวเองโดยสัญชาตญาณ

ผู้มีความสามารถชั้นยอดที่ทั้งสูงส่งและทรงพลังขององค์กรแห่งนี้เดินทางมาที่นี่เพื่อปกป้องเจซ...

แต่แล้วเกิดอะไรขึ้นล่ะ?

เขาคุกเข่าอยู่ต่อหน้านักท่องเที่ยวที่ไหนก็ไม่รู้ไปเรียบร้อยแล้ว...

เทรย์เป็นคนไร้ค่าอย่างนั้นเหรอ? หรือฮาร์วีย์นั้นน่าประทับใจเกินกว่าจะทำอะไรได้?

ฮาร์วีย์เดินเข้าไปหาเทรย์ก่อนจะเอามือแตะหน้าของเขาเบา ๆ

“ทำไมคุณถึงต้องคุกเข่าด้วยล่ะนายน้อยเบียร์สตัดท์?”

“ผมอายนะถ้ายังต้องดูหมิ่นคุณแบบนี้ไปเรื่อย ๆ...

ดวงตาของเทรย์กระตุกอย่างต่อ