รีอามองไปที่เอลล่า มีร่องรอยของความหึงหวงอยู่ในแววตาของเธอ เธอมีความมั่นใจในรูปร่างหน้าตาของเธอสูง

อย่างไรก็ตามผู้หญิงสองคนที่เธอพบในวันนี้นั้น คนหนึ่งดูเย็นชา และอีกคนดูบริสุทธิ์ผุดผ่อง นับประสาอะไรกับรูปร่างหน้าตาเธอที่ไม่สามารถเปรียบเทียบกับพวกหล่อนได้เลย

รีอายิ่งหงุดหงิด เธอพูดอย่างเยาะเย้ยว่า “เขาจะเป็นผู้บริสุทธิ์เพียงเพราะคุณบอกว่าเขาบริสุทธิ์งั้นเหรอ? สร้อยคอนี้มีมูลค่าแปดล้านดอลลาร์ คุณรู้ไหมว่ามันหมายถึงอะไร? แม้แต่ค่าตัวของคุณก็คงไม่มีค่าเท่ามูลค่าของสร้อยเส้นนี้!”

“ส่วนไหนของผู้ชายคนนี้ที่ดูเหมือนจะร่ำรวย? เขาไม่มีอะไรที่บ่งบอกสถานาะของเราได้เลย ถ้าเขาไม่ใช่ขโมย แล้วเขาจะได้ซื้อของแบบนี้ได้ยังไง? ฝันกลางวันอยู่รึเปล่า?”

เอลล่ายิ้มราวกับดอกบัวบานในฤดูร้อน “ฉันเชื่อในตัวเขา เขาจะไม่มีวันเป็นขโมย ด้วยเกียรติของฉัน!”

ผู้คนรอบข้างเริ่มกระซิบกันมากขึ้นเมื่อพวกเขาได้ยินแบบนั้น

รีอากำลังจะบอกว่าเอลล่าทำตัวหยาบคายและไม่มีความซื่อสัตย์

เอลล่าไม่ได้โกรธเคืองใคร เธอถอนหายใจและพูดว่า “ฉันชื่อเอลล่า เกรฟส์ เป็นรองประธานของโรงพยาบาลนิอัมมี่”

อะไรนะ?

รองประธานของโรงพยาบาลนิอัมมี่?