“นั่นคือเหตุผลที่ผมตัดสินใจส่งข้อความถึงโทบี้ สุนัขจิ้งจอกแก่เจ้าเล่ห์อย่างเขาย่อมรู้ดีว่าต้องทำอย่างไรในสถานการณ์เช่นนี้ ในเมื่อคุณมาที่นี่ในฐานะนักนิติวิทยาศาสตร์ปลอม ผมก็ไม่รู้ว่าคุณเป็นพวกนักฆ่าหรือเปล่า แต่ก็จับตาดูคุณอย่างใกล้ชิด แล้วก็เป็นอย่างที่คุณรู้นั่นแหละ”

ฮาร์วีย์ดูสบาย ๆ มากเกี่ยวกับสถานการณ์ทั้งหมด

“ไม่มีใครพยายามจับผิดคุณหรอก คุณแค่โง่เกินไป ไม่เข้าใจหรือไง?”

"นาย…"

รูมิโกะตกใจมาก เธอไม่คิดว่าฮาร์วีย์จะมองเห็นแผนการของเธอตั้งแต่แรกเริ่ม

ทุกอย่างที่เธอทำไม่ต่างอะไรจากการแสดงละครสัตว์!

“ไอ้เวรเอ๊ย!”

แม้ว่าเธอจะถูกดูแคลนแต่เธอก็ไม่คิดจะถอยแม้แต่น้อย เธอกัดกันแน่นด้วยความโกรธ

“ไม่ใช่แค่นายฆ่าน้องชายของฉัน นายยังทำให้ฉันพิการอีกด้วย ฉันจะบอกอะไรนายให้นะ ตระกูลของฉันจะไล่ล่านายไปจนสุดหล้าฟ้าเขียว! แน่จริงก็ฆ่าฉันเสียเลยสิ! เพราะถ้านายไม่ทำ ครั้งหน้าฉันจะพากองทัพของฉันมากำจัดนาย! ตระกูลของฉันไม่ยอมให้ใครมาทำให้ขายหน้าหรอก! เร็วเข้า! ฆ่าฉันเลย! ฆ่าฉันเดี๋ยวนี้!”

ฮาร์วีย์พิเคราะห์รูมิโกะอย่างละเอียดถี่ถ้วน

“นี่คุณกำลังยุให้ผมฆ่าคุณงั้นเหรอ? น่าเสียดายที่ผมไม่ได้วางแผน