ในอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์อีวอนน์ทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้จะจัดการอย่างไร

“เราเพิ่งมาถึงล็อบบี้ แต่ตอนนี้มิสเตอร์ยอร์กกำลังถูกพนักงานเสิร์ฟบังคับให้ออกไป ฉันกำลังมองหาเขาอยู่ตอนนี้…”

อีวอนน์เห็นฮาร์วีย์ถูกนำตัวออกจากอาคารโดยไม่รู้เหตุผลว่าทำไม

“ฮะ?" ดอว์สันร็อบบินส์พูดตะกุกตะกักด้วยความไม่อยากจะเชื่อ “พวกนี้มันทำงานกันยังไงนะ? เอาอย่างนี้ ผมจะออกไปรับคุณทั้งสองคนเข้างาน รอสักครู่”

ดอว์สันวางสายและมาถึงห้องโถงใหญ่อย่างรวดเร็ว

เจคเห็นดอว์สันวิ่งมาตามทิศทางของเขา เขาลูบจัดแต่งเสื้อผ้าและส่งสัญญาณให้แมนดี้ด้วยสายตา ความทะเยอทะยานปราฏขึ้นทั่วใบหน้าของเขา เขารีบเข้าไปทักทายดอว์สัน

"มิสเตอร์ร็อบบินส์ ผม…”

ดอว์สันรีบเดินผ่านเขาไปโดยไม่แม้แต่จะเสมองมาที่เขา

มือของเจคต้องนิ่งค้างอยู่กลางอากาศมันทำให้เขารู้สึกอับอาย

เซซิเลียที่อยู่ข้างหลังเขาเข้ามาแทรกอย่างรวดเร็ว “นั่นคือมิสเตอร์ร็อบบินส์ใช่มั้ย? ดูจากท่าทางของเขาแล้ว เขาคงจะรีบออกไปต้อนรับแขกคนสำคัญแน่นอน…”

“ใช่ ใช่ ต้องใช่แน่ ๆ” เจคพูดอย่างเร่งรีบ “มิสเตอร์ร็อบบินส์มักจะทำสิ่งต่าง ๆ อย่างหุนหันพลันแล่น คงไม่เหมาะสมที่เราจะเข้ไปรบกวนเขาตอนนี